Στην αετοράχη την ψηλή
στις φυλλωσιές κρυμμένο
αντάμωσα ένα παιδί
να λέει πληγωμένο:

"Να `βγαινα μάνα μ’ στο κλαρί,
είναι η σκλαβιά πολύ πικρή.

Εκεί ο φόβος κι η ντροπή
καρδιές δε λαχταράει
εκεί βλασταίνουν οι ανθοί
η γης μοσχοβολάει.

Να `βγαινα μάνα μ’ στο κλαρί,
είναι η σκλαβιά πολύ πικρή.

Εγώ δεν κάνω για ζευγάς
για σέβρος για τσιράκι,
να με προστάζει ο κεχαγιάς
απ’ τ’ αψηλό κονάκι.

Να `βγαινα μάνα μ’ στο κλαρί,
είναι η σκλαβιά πολύ πικρή,
να `βγαινα μάνα μ’ στο κλαρί,
είναι η ζωή πολύ πικρή".