Στην τηλεόραση ένας ελέφαντας πηγαίνει στο τέλος της ερήμου
Σαν κουκκίδα ξεμακραίνει
Ό,τι συμβαίνει στα ζωα, συμβαίνει σε μένα
Μια κλωστή μάς δένει, μα σπάει από εσένα
Στο τέλος του ορίζοντα, τέλος της πόλης
Έχεις χάσει τα πάντα μα επιμένεις
Χωρίς μέρες κι αριθμούς
Η νέα εποχή αντανακλάται στο ρολόι
Νωρίς ένα πρωί στην άκρη ενός δρόμου
Δυτικά στην ψυχή
Θα μπορούσες να πεθάνεις σαν σκυλί
Ομορφιά, νιότη, αγάπη και πάθος
Μοιράζεσαι μαζί μου το ίδιο λάθος
Την άνοδο και πτώση του ανθρωπίνου γένους
Την τελειοποίηση του ψυχικού σθένους
Την εικονική πραγματικότητα όλων των θεμάτων
Κάνοντας σερφ στον αφρό των κυμάτων

Ανοίγω τα μάτια σ’ ένα ψηφιακό τοπίο
Υπάρχει ένας ήλιος μέσα μα νιώθω κρύο
Να ένα λάθος στο σύστημα της λογικής
Ο κυβερνοχώρος είναι το τέλος της πολιτικής
Γιατί όταν είμαι μόνος αγαπώ τον αέρα
Γιατί όταν είμαι έτσι, θέλω μόνο τον αέρα
Γιατί η αγάπη είναι πλασματική
Γιατί είμαι άνθρωπος και νιώθω σαν σκυλί
Γιατί είμαι μια αχαρτογράφητη περιοχή
Δεν έχω όρια, γιατί έχω ψυχή
Και ζω στο δίκτυο ενός ασύρματου κόσμου
Στα μεσαία, στα βραχέα, στο πέρασμα του χρόνου
Στην καλωδίωση του παγκοσμίου εγκεφάλου
Κάτω απ’ το φως ενός θαλάσσιου φάρου
Στην εικονική πραγματικότητα όλων των θεμάτων
Κάνοντας σερφ στον αφρό των κυμάτων

Πάω στη δουλειά όταν πηγαίνεις στη δουλειά
Πάω στη δουλειά όταν εσύ δεν έχεις δουλειά
Γράφοντας κύκλο με μια σπασμένη κιμωλία
Πολιτογραφημένοι κάτοικοι σε νάρκη χειμερία
Ο γαλαξιακός χώρος υπάρχει για να μάθεις
Πως οι Στέρεο Νόβα παίζουν τη γλώσσα της αγάπης
Αυτό το σούρουπο που ο ήλιος θα δύει
Αυτό το χάραμα όταν ο ήλιος θ’ ανατείλει
Θα γίνουμε βάρκα στο απέραντο χάος
Γυρνώντας αντίθετα απ’ την τροχιά της γης
Σαν ιπτάμενοι ελέφαντες της Αφρικής
Σ’ ένα μπαράζ από ήχους ζωων
Έκσταση...
Στην εικονική πραγματικότητα όλων των θεμάτων
Κάνοντας σερφ στον αφρό των κυμάτων