Είμαστε τόσο μόνοι
Τόσο μοναχικοί
Αγαπημένη μικρή μου Σελήνη

Με πήρες απ’ το δρόμο χωρίς να έχω τίποτα
Μου έδωσες πράγματα που ποτέ δε σου ζήτησα
Και στο σκοτάδι που είχα άφησες κεριά
Σε κάθε μου κίνηση μετρούσες χρήματα

Κι εγώ σε πίστεψα γιατί είχα χάσει κάθε Χριστό
Και μες στον κόσμο δεν είχα πια σκοπό
Σαν το λεπρό, σού φίλησα τα χέρια
Κι εσύ μου άνοιξες μια πόρτα στ’ αστέρια

Μου έλεγες πως η αγάπη είναι ιερή
Κι αργά κυλούσα ένα ένα σκαλί
Σ’ ένα δρόμο που έμοιαζε χωρίς επιστροφή
Στην πιο βαθιά και σκοτεινή παραβολή

Κι έρχεσαι πίσω μου για να σε συγχωρήσω
Έρχεσαι πάνω μου για να σταματήσω
Σαν ερυθρός σταυρός που αστράφτει στη νύχτα
Μα σαν εσένα πολλούς στο δρόμο μου βρήκα

Είμαστε τόσο μόνοι
Τόσο μοναχικοί
Αγαπημένη μικρή μου Σελήνη

Ακόμα κι η αλήθεια δεν ξέρω αν αξίζει
Το τίμημα που πλήρωσα θα ξαναγυρίσει
Κι απ’ αυτά που χρωστάς, πόσα μπορείς να ξεχρεώσεις;
Νόμιζα πως η θέση ήταν δική μου, μα την έχεις πληρώσει

Και τώρα σου ανήκω, ψυχή και σώμα
Είμαστε ένα, σαν κύκλος στο χώμα
Και προσπαθώ να πιστεύω πως η ζωή αξίζει
Και πως αυτό το όραμα κάποια στιγμή θα με σώσει

Ας ήμουν ξεχωριστός, ας ήμουν κάποιος άλλος
Μα είμαι χαμένος όσο κανείς άλλος
Έτσι κρύο όπως νιώθω το χειμώνα μέσα μου
Έτσι όπως μ’ έκανες να νιώθω το κακό μέσα μου

Είμαστε τόσο μόνοι
Τόσο μοναχικοί
Αγαπημένη μικρή μου Σελήνη