Τώρα ξέρω γιατί κάθε φορά που βρέχει
τα μάτια μου κλαίνε κι ο σκύλος γαβγίζει,
σχηματίζονται μικρά ποτάμια στους δρόμους
Η κατεύθυνση του ανθρώπου μια λευκή γραμμή αεροπλάνου
κι ύστερα η σιωπή των δορυφόρων
Η πορεία είναι σταθερή
ενώ ανάμεσα στην αθωότητα και τη διαφθορά
η λέξη αγάπη θυμίζει Γυμνάσιο
Γι’ αυτό της άρεσαν τα λουλούδια
Γι’ αυτό κι εγώ δε θέλω τίποτα, παρά μόνο να κοιτάζω εσένα,
τη γη, τον ουρανό, τις πιο όμορφες λέξεις
όπως το μέτρημα απ’ το μηδέν ως το άπειρο

Ακόμα πιο μακριά η ίδια ερώτηση απλώνεται
Μέρα με τη μέρα
διανύεις τον ίδιο κύκλο μ’ ένα αυτοκίνητο
ενώ κατά βάθος θες να σταματήσεις
Μιλάς μόνος σου καθώς ένα βουνό απ’ τον καθρέφτη ξεμακραίνει
και οι μόνοι που δε φαίνονται είμαστε εμείς
σε αντίθεση μ’ αυτούς που κατάκτησαν το φεγγάρι
Σαν κάποιος να προχωρά προς τα πίσω ψάχνοντας για σένα
Οι ίδιες λέξεις με άλλο νόημα
Η ίδια αγάπη σε λάθος άνθρωπο
Όπως το μέτρημα απ’ το μηδέν ως το άπειρο

Κοίταξε εκεί
Το ίδιο πράγμα συνέβη στον ύπνο σου χίλιες φορές
Απ’ το ίδιο σημείο θα πετάς πάντα
Απ’ το ίδιο σημείο θ’ αναρωτιέσαι την αρχή και το τέλος των πραγμάτων
Την ίδια απόφαση θα παίρνεις
μόνο που οι άνθρωποι θ’ αλλάζουν
Όπως μια βόλτα στην πόλη
Όπως τα φύλλα της χλόης
Κι αυτά που πάντα σου άρεσαν θα συνεχίζουν να σου αρέσουν
Το καλό και το κακό
Το παιχνίδι του κύκλου
Όπως το μέτρημα απ’ το μηδέν ως το άπειρο