Δεν μπορώ να τον δικαιολογήσω
και το λάθος του να συγχωρήσω πια
με τι καρδιά,
άσ’ τον στον τρελό εγωισμό του
μήπως βρει ξανά τον εαυτό του μα
είναι πια αργά.

Κανονικά θα έπρεπε να κλαίει και να ντρέπεται
που έφυγε και μ’ άφησε εδώ χωρίς ψυχή,
κανονικά και τίμια με κάθε ειλικρίνεια
θα έπρεπε το σφάλμα του να το παραδεχτεί.

Δεν μπορώ να ζω στα ψέματά του
μια σκιά κι εγώ στα όνειρά του πια
χωρίς καρδιά,
άσ’ τον να σκεφτεί τι έχει κάνει
όσο αδιαφορεί, εκείνος χάνει
και δε μ’ ένιωσε ποτέ.

Κανονικά θα έπρεπε να κλαίει και να ντρέπεται
που έφυγε και μ’ άφησε εδώ χωρίς ψυχή,
κανονικά και τίμια με κάθε ειλικρίνεια
θα έπρεπε το σφάλμα του να το παραδεχτεί.