Ποιο χαμόγελο είπες πως φοράς
και ποιων το χέρι είσαι
να μου το θυμίζεις δε μου αρκεί
μου αρκεί που προσποιείσαι.

Το κλειδί που σου είπαν και του έδωσες
ούτε και αυτό σε σας ανήκει
κράτα εσύ την κάρτα στο στήθος σου
μ’ αυτήν τις μυτιές να ανοίγεις.

Έμαθα τον έφερε αυτή
που ψωμί σ’ όλους σας δίνει
και που ξέρω αν στα δύσκολα
την καρδιά ή τα πόδια ανοίγει.

Τώρα εγώ να επιπλεύσω εκεί στο μπαρ
ο χρόνος δε θα με ξεχάσει
θέλω να δω η ιστορία αυτή
αν μαζί μου τελειώσει.