Άσπρο και μαύρο βιάζουν το φως την αυγή,
δουλειά και συνήθεια κάθε πρωί.
Ένα τηλέφωνο μπλέκει γραμμές διαρκώς,
κώδικας ξένος και λειψός.

Κι όμως πάλι αύριο,
στης πόλης τους ρυθμούς θα μπω
και δίχως ντροπή,
θα διαμελιστώ.

Πέφτει ο ήλιος, κουμπιά και κανάλια γυρνούν,
μα οι πόντοι μετράνε γι’ αυτούς που αγαπούν.
Δωσ’ μου γυναίκα το μύθο που χρόνια πουλάς,
αγία και πόρνη, σε τιμή προσφοράς.

Γέρικη νιότη ζητά να κρυφτεί στις σιωπές,
νύχτα σκουριάζουν οι ψυχές.
μες στ’ ασανσέρ οι φωνές μας ξανά θα χαθούν
κι οι τρύπιες ματιές μας, αλλού θα κοιτούν.