Έχω κρυφή ελπίδα και κουράγιο πως θα φύγω από της μοναξιάς τα μέρη,
θα εξαφανιστώ, ψυχή μου βάστα θα φύγουμε από δω!

Τα μάτια κοιτάν στο χώμα κι ουρανός παραπονιέται και κλαίει.
Τα σύννεφα αλλάζουνε χρώμα, για την κατάντια τούτη η αρχοντιά μου φταίει.
Δεν είναι που δεν το θέλω, απλά θολώνουν το κεφάλι στιγμές
Είναι βαρύ το καπέλο που μου έχει φορέσει το χθες
Γι’ αυτό συνέχεια βαδίζω στης μοναξιάς τα μέρη που ‘ ναι στεγνά
Τον εαυτό μου ζαλίζω κι έτσι ανούσια ο χρόνος περνά.

Μα…
Έχω κρυφή ελπίδα και κουράγιο πως θα φύγω από της μοναξιάς τα μέρη,
θα εξαφανιστώ, ψυχή μου βάστα θα φύγουμε από δω!

Δε θέλω άλλο να μένω σε μια κατάσταση ανήλεη πια
Μοιάζω πανί ξεφτισμένο, μοιάζω μ’ ανάσα που ξεψυχά
Νωρίς έφυγα απ’ τη μάχη, νωρίς παράτησα αυτή τη ζωή
Διάλεξα τούτη να ’χει φλέβα ευάλωτη γεμάτη ντροπή.

Μα…
Έχω κρυφή ελπίδα και κουράγιο πως θα φύγω από της μοναξιάς τα μέρη,
θα εξαφανιστώ, ψυχή μου βάστα θα φύγουμε από δω!