Δεν είναι μόνο που έχεις αφήσει
το άρωμά σου στο σεντόνι μας επάνω.
Δεν είναι μόνο που έχω μεθύσει
και μες στη ζάλη μου δεν ξέρω πια τι κάνω.

Δεν είναι μόνο που μου ’χεις λείψει
και κάθε βράδυ το φιλί σου ζητιανεύω.
Δεν είναι μόνο που νιώθω θλίψη
όταν μονάχη σ’ άδειους δρόμους αλητεύω.

Είναι που πρέπει κάθε μέρα να δικάζομαι
και με χαρές απατηλές να συμβιβάζομαι.
Είναι που πρέπει με το τίποτα να ζήσω,
χωρίς εσένα τη ζωή να συνηθίσω.

Δεν είναι μόνο που σαν νυχτώνει
το άγγιγμά σου και το χάδι σου ζητάω.
Δεν είναι μόνο που είμαι μόνη
και τη σκιά σου στα σκοτάδια κυνηγάω.

Δεν είναι μόνο που σε θυμάμαι
και δεν αντέχω να μη σ’ έχω στο πλευρό μου.
Δεν είναι μόνο που δεν κοιμάμαι
για να μη γίνει εφιάλτης τ’ όνειρό μου.

Είναι που πρέπει κάθε μέρα να δικάζομαι
και με χαρές απατηλές να συμβιβάζομαι.
Είναι που πρέπει με το τίποτα να ζήσω,
χωρίς εσένα τη ζωή να συνηθίσω.