Είναι στιγμές που ξεγελώ
τον ίδιο μου τον εαυτό
και `'δε βαριέσαι'’ ψιθυρίζω,
κι ας έγινε όλη μου η ζωή
σαν άστρο που έπεσε στη γη
να το θυμάμαι, τι κερδίζω.

Και πόσο ντρέπομαι, και παραδέχομαι
πως δεν αντέχω πια, θέλω να σε δω.

Θέλω να σε δω, για λίγο να σε δω,
θέλω να σε δω κι ας πάψω πια να ζω,
θέλω να σε δω γι’ ακόμα μια φορά,
θέλω να σε δω κι ας πέθαινα μετά.

Είναι στιγμές που σε ξεχνώ
κι ένα χαμόγελο μικρό
μές’ απ’ τα χείλη μου ξεφεύγει,
με τον καθρέφτη μου μιλώ
του λέω πως δε σ’ αγαπώ
όμως εκείνος μ’ αποφεύγει.

Και πόσο ντρέπομαι, και παραδέχομαι
πως δεν αντέχω πια, θέλω να σε δω.

Θέλω να σε δω, για λίγο να σε δω,
θέλω να σε δω κι ας πάψω πια να ζω,
θέλω να σε δω γι’ ακόμα μια φορά,
θέλω να σε δω κι ας πέθαινα μετά.