Πλήξη κι αφορμή για μια εκδρομή, με ξύπνησε,
μέσα στη βουή του πρωινού η ορμή, καφές μου μύρισε.
Άναψες το φως βρέχει ο ουρανός, μου ψιθύρισες,
δώσ’ μου ένα φιλί σου είπα μα εσύ, δε μου μίλησες.
Σάββατο πρωί η πόλη είναι μικρή και ήσυχη,
οι περαστικοί έξω στη βροχή μοιάζουν φιλύποπτοι.
Μου’ φερες καφέ κι αν με αγαπάς, σε ρώτησα,
μια ματιά υγρή, απειλητική,
μάλλον σε φόβισα.

Μαθαίνω να ζω, με τη συνήθεια ότι είσαι εδώ.
Κι όμως ο έρωτας περνά κι όμως ο έρωτας γερνά,
κι όμως ο έρωτας γερνά.

Κρύωσε ο καφές είπες μα εγώ, δε σε κοίταζα.
Μέσα στις γραμμές του ανοιχτού βιβλίου, πήγα κρύφτηκα.
Έπεφτε η βροχή, σκέφτηκα τη μέρα που σε γνώρισα,
έβρεχε ο θεός και μέσα στο πλήθος σε ξεχώρισα.

Μαθαίνω να ζω με τη συνήθεια ότι είσαι εδώ.
Κι όμως ο έρωτας περνά κι όμως ο έρωτας γερνά,
κι όμως ο έρωτας γερνά.

Τώρα μαθαίνω να ζω με τη συνήθεια ούτι είσαι εδώ.
Κι όμως ο έρωτας περνά κι όμως ο έρωτας γερνά,
κι όμως ο έρωτας γερνά.