Με ρωτούν οι χειμώνες, τα σκυλιά μες στο κρύο
Με ρωτούν τα μελτέμια που με κόψαν στα δύο
Με ρωτούν τα φεγγάρια κι οι νεκροί γαλαξίες
Με ρωτούν τα σκιάχτρα κι οι σκιές στις γωνίες

Αν κουράστηκα να σέρνω εδώ κι εκεί τη ζωή μου
Αν ακόμα ανασαίνω, αν κοχλάζει η ψυχή μου
Πού γυρίζω τις νύχτες και τι ψάχνω να βρω;
Αν αυτό το ναυάγιο εκεί στην άκρη είμαι εγώ

Μα εγώ στήνω γιορτές για τους ανθρώπους που χάνουν
Καταπίνω φωτιές, μοιράζω τα υπάρχοντα μου
Μπαίνω αλλόφρων από εξόδους κινδύνου
καθώς όλοι τρέχουνε μακριά να ξεφύγουν

Τραγουδάω τη μνήμη, την χαρά, την συγγνώμη
γιατί ξέρω πως τίποτα δε χάθηκε ακόμη
Μα εγώ στήνω γιορτές για τους ανθρώπους που χάνουν
Καταπίνω φωτιές, μοιράζω τα υπάρχοντα μου

Κι όταν σβήνουν τα φώτα, μου σφίγγεις το χέρι
και μου λες ‘τι θα γίνω, αν χαθείς’;
Μην φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια
εδώ κάτω λάμπουμε εμείς

Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπνάν απ’ τη στάχτη
οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη,
νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη,
οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη

Μας προσμένουν οι μεγάλοι, οι απέραντοι δρόμοι
Μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη
Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπνάν απ’ τη στάχτη
οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη