Aν έχεις δρόμο ανοιχτό και το μυαλό σου καθαρό
έχω το νού μου στις σκιές τις πόρτες μου κλειστές
Δεν αγαπάς βολεύεσαι στις ηδονές σου καίγεσαι
κοιτάς καθρέφτες κι απορείς και λες πως δεν μπορείς

Πρόσωπα χίλια τι να πω που ν’ ακουμπήσω να σταθώ
σας κουβαλώ καθημερινά σαν ψέματα στιφά
Mην ακουμπάς τη λύπη σου δεν έχει σπίτι η τύχη σου
χιλιάδες αν σε κουβαλούν, χιλιάδες θα πονούν

Mες στης Πανδώρας την ψυχή φοβήθηκα κι έχω κρυφτεί
έκλεψα δώρα απ’ τη σιωπή και να η ανταμοιβή
Δώσ’ μου το χέρι σου ψυχή, δεν έχει δρόμο η φυλακή
μέσα σου κι έξω αντηχούν τα βήματα όπου βρουν