Χαράματα,
χαράματα παρά κάτι
σβήσαν και πάλι οι φωτεινές επιγραφές
δεν υπάρχει πια λόγος να υποκρίνομαι
χαράματα παρά κάτι
μετράω της πληγής μου τις ραφές
και μεσ’στις αναμνήσεις μου συντρίβομαι

Χάνομαι... Χάνομαι... Χάνομαι...
το αισθάνομαι
μεσ’στον αχό της σιωπής
πέφτω και χάνομαι

Χαράματα,
χαράματα παρά κάτι
σβήσαν τα νέον παντού μόνο σκιές
κι εγώ πάλι να ψάχνω καταφύγιο
χαράματα παρά κάτι
μετράω στο κορμί τις χαρακιές
που μου χάραξε η ζωή με μαστίγιο

Χάνομαι... Χάνομαι... Χάνομαι...
το αισθάνομαι
μεσ’στον αχό της σιωπής
πέφτω και χάνομαι