Η πόλη αυτή που ξέραμε
κάθε στιγμή αλλάζει
και τα καινούργια ρούχα της
προσεχτικά φορά.
Μα της ζωής το όνειρο
εκεί πια δε χωρά
και μένει μόνη η ψυχή
βουβά να αλαλάζει.

Δε θέλω να με κλαις
ούτε να με ζηλεύεις,
είμαι στον άνεμο
όπως κι εσύ φτερό
και πάντα περιμένω τον καιρό
να γίνουμε προσκύνημα της χλεύης.

Ποιος ζήτησε τον θάνατο
όσων μας απαρτίζουν,
ποιος έφερε τη γυάλινη
και στείρα εποχή,
τα τεντωμένα νεύρα μου,
την όξινη βροχή
και τη δημόσια παρακμή
που χρόνια σε σιτίζουν.

Δε θέλω να με κλαις
ούτε να με ζηλεύεις,
είμαι στον άνεμο
όπως κι εσύ φτερό
και πάντα περιμένω τον καιρό
να γίνουμε προσκύνημα της χλεύης.

Τα μάτια σου που κάποτε
τα ήξερα ωραία
σβήνουν αντιφεγγίζοντας
οράματα φθηνά
και φεύγεις ψιθυρίζοντας
τραγούδια φετινά
διπλή να ζήσεις μοναξιά
με τεχνητή παρέα.