Κλειστές στον καημό τους οι πόλεις
χωρίς πια καμάρες και τόξα
θαρρείς και φοβούνται τη δόξα
δεν έχουνε ναούς και ακροπόλεις.

Σκληρή η μορφή τους ευθεία
που χάραξε ένοχο χέρι
και σκέψη φθηνή που δεν ξέρει
να βρίσκει μηνύματα θεία.

Ο ήλιος με γυαλί κομμένος
κι η μέρα στείρα από φως
κι εσύ στα έργα σου πνιγμένος
περνιέσαι ακόμα για σοφός.

Κλειστές στον καιρό οι αισθήσεις
σαν γλώσσες που πέσανε σε κώμα.
Χωρίς πια νερό ούτε χώμα
με ποιον τρόπο τώρα θ’ ανθίσεις

Σε όρη ψηλά παινεμένα
πληγές ανοιχτές στα νταμάρια
μαζί φεύγουν όλα με μένα
στου χρόνου να λιώσουν τ’ αμπάρια

Ο ήλιος με γυαλί κομμένος
κι η μέρα στείρα από φως
κι εσύ στα έργα σου πνιγμένος
περνιέσαι ακόμα για σοφός.