Μέσα στη μέρα περπατώ
κι ο ήλιος σκοτεινιάζει
χίλιους ανθρώπους συναντώ
μα η μοναξιά γιορτάζει
Ρωτώ για κείνη να μου πουν
που να’ναι που γυρίζει
νιώθω σαν να’μαι νικητής
που δεν πανηγυρίζει

Χρόνια κρατάω την πληγή
σαν φυλαχτό στο στήθος
μια μελωδία που γι’αυτή
δε γράφτηκε ένα στίχος
Μη φοβηθείς τη μουσική
κοντά σου όταν φτάσει
είναι ο ήχος μιας καρδιάς
στα πρόθυρα να σπάσει

Μέσα στη μέρα περπατώ
κι ο ήλιος σκοτεινιάζει
τι που για κείνη τραγουδώ
καθόλου δε τη νοιάζει
Μεσ’το μυαλό μου αντηχεί
το τελευταίο αντίο
που έγινε αιτία ο καημός
να μοιραστεί στα δύο

Χρόνια κρατάω την πληγή
σαν φυλαχτό στο στήθος
μια μελωδία που γι’αυτή
δε γράφτηκε ένα στίχος
Μη φοβηθείς τη μουσική
κοντά σου όταν φτάσει
είναι ο ήχος μιας καρδιάς
στα πρόθυρα να σπάσει