Είναι μέρες που δε βγαίνω απ’το σπίτι μου
και δε θέλω να μιλήσω σε κανέναν
μ’έχει φάει η μοναξιά και το ξενύχτι μου
έχω πάψει πια να νοιάζομαι για μένα

Δε μ’έχεις πάρει ένα τηλέφωνο
να δεις αν ζω να δεις αν πέθανα
λίγο ν’ακούσω τη φωνή σου δυο λεπτά

Να σου πω τι μου’χεις κάνει
και πώς μ’έχεις καταντήσει
δεν μπορώ να το πιστέψω
ότι έχουμε χωρίσει
Κοίτα τι μου έχεις κάνει
και πώς μ’έχεις αρρωστήσει
τι περίμενα από σένα
που δεν έχεις αγαπήσει
δε μ’έχεις πάρει ένα τηλέφωνο...

Είναι νύχτες που ο πόνος δε παλεύεται
να σε σκέφτομαι αλλού ευτυχισμένη
και το νιώθω πως η ζήλεια δεν αντέχεται
που ξυπνάς στην αγκαλιά του ερωτευμένη

Δε μ’έχεις πάρει ένα τηλέφωνο
να δεις αν ζω να δεις αν πέθανα
λίγο ν’ακούσω τη φωνή σου δυο λεπτά

Να σου πω τι μου’χεις κάνει
και πώς μ’έχεις καταντήσει
δεν μπορώ να το πιστέψω
οτι έχουμε χωρίσει
Κοίτα τι μου έχεις κάνει
και πώς μ’έχεις αρρωστήσει
τι περίμενα από σένα
που δεν έχεις αγαπήσει
δε μ’έχεις πάρει ένα τηλέφωνο...