Σαν σκηνικό κατεστραμμένο οι στιγμές μας
θαρρείς κι επίτηδες συννέβηκε αυτό,
σ’ ένα παράλογο παιγχνίδι οι ενοχές μας
παγιδευμένες στης ψυχής τον πανικό.

Ξέμαθ’ ο ένας μας τον άλλον ν’ αγαπάει
κι η κάθε σκέψη μας είναι μια μαχαιριά
που μας πληγώνει σιωπηλά και μας πονάει
βαθειά στο στήθος, κατ’ ευθείαν στην καρδιά.

Θα μείνεις μόνη σου στο τέλος, να το ξέρεις
το παρελθόν θα σε πικραίνει και θα κλαις
της εγκατάλειψης το δίλημμα θα φέρεις
κι όλα τα λάθη σου αγιάτρευτες πληγές.

Κοίταξες δήθεν αδιάφορα στο βάθος
και μοιάζαν όλα να `ναι τόσο φυσικά
εικόνα θλίψης το μεγάλο μας το λάθος
μπρός στ’ αδιέξοδο που φτάνει τελικά.

Τώρα κι οι άγγελοι σιωπήσαν, τι να πούνε
βλέπουν το δράμα αυτό που ζούμε, στοργικά
κι αυτά τα χείλη σου που με κατηγορούνε
κάποτε μου `διναν φιλιά λυτρωτικά.

Θα μείνεις μόνη σου στο τέλος, να το ξέρεις
το παρελθόν θα σε πικραίνει και θα κλαις
της εγκατάλειψης το δίλημμα θα φέρεις
κι όλα τα λάθη σου αγιάτρευτες πληγές.

Θα μείνεις μόνη σου στο τέλος, να το ξέρεις.