Πάντα ένας πόνος στο μυαλό μου
τριγυρίζει από παλιά
κι όταν μένω μόνη
χέρια απλώνω σε μια άδεια αγκαλιά

Δε σε φοβάμαι μοναξιά
δε σε φοβάμαι τώρα πια
μεσ’τα μάτια σε κοιτάζω
σου το λέω στο φωνάζω
Δε σε φοβάμαι μοναξιά
τι να μου πάρεις αφού πια
αφού δεν έχω πια στο στήθος μου καρδιά

Μοιάζει να’ναι μέρα
κι όμως φώτα δεν υπάρχουν πουθενά
πες μου καλημέρα
τόσος κόσμος κι όμως τόση ερημιά