Αφού για μένα τα πάντα έχουν σβήσει,
τι να την κάνω τέτοια ζωή,
κοινωνία ένοχη που γυρεύεις θύματα,
μ’έβαλες και μένα στο μαυροπίνακα,
κοινωνία ένοχη που γυρεύεις θύματα,
μ’έβαλες και μένα στο μαυροπίνακα.

Και συ γυναίκα που τόσο μ’αγαπούσες
κι ήσουν η μόνη μου παρηγοριά,
τώρα που με βρήκανε καραβοτσακίσματα,
μ’έβαλες και συ σκληρή στο μαυροπίνακα,
τώρα που με βρήκανε καραβοτσακίσματα,
μ’έβαλες και συ σκληρή στο μαυροπίνακα.

Κάποτε ζούσα εγώ στα μεγαλεία,
ήμουν καμάρι μεσ’στο ντουνιά,
τώρα όλα τελείωσαν μείναν τα συντρίματα
κι όλοι πια με βάλανε στο μαυροπίνακα,
τώρα όλα τελείωσαν μείναν τα συντρίματα
κι όλοι πια με βάλανε στο μαυροπίνακα.