(Ευθύμης)
Δέκα,
εννιά,
οκτώ,
επτά,
έξι,
πέντε,
τέσσερα,
τρία,
δύο,
ένα
και... ξεκινά ή λαίλαπα.
Κοίτα με! Επέστρεψα.
Κατεβατά ακατέβατα σου έγραψα,
Μου έλειψες. Ξέρω, σου έλειψα,
Προσωπικά θα τηρούσα σιγήν ιχθύος,
καθώς δε με ελκύει ο δημόσιος βίος.
Δεν τους κάνω, όμως,
την χάρη να σιωπήσω τελείως,
Ξεσηκώνουμε κόσμο δέκα χρόνια, αισίως.
Εγώ άπλα εκπροσωπώ αυτούς που πονάνε
μα, προχωράνε
Ρυθμό δεν ξεπουλάνε.
Κι αυτό θα πρέπει να `ναι σκληρό
Μα, το κρατάμε αιχμηρό,
όπως τ’ αγαπάμε καιρό,
όπως το θυμάμαι κι εγώ.
Το κουβαλάμε ως εδώ
για τις χιλιάδες παιδιών πού το τραγουδάνε.
Αυτών πού περπατάν την οδό πού περπατάμε.
Γι’ αυτό θα πρέπει να `ναι επικό όπως το ζητάνε.
Λοιπόν, ποιοι πολεμάνε;
Να δω! Για πάμε, όσοι ζωντανοί!

Επιμελώδημα:
Ποιος έχει παλμό;
Ποιος έχει λόγο;
Ποιος δε δέχεται να πάει με τον όχλο;
Ποιος έχει ψυχή να βγάλει φωνή;
Για ν’ ακούσω!
Για να δω!
Πάμε, όσοι ζωντανοί!
Και... Ποιος έχει σφυγμό;
Ποιος έχει πνεύμα;
Ποιος δε δέχεται να πάει με το ρεύμα;
Ποιος μπορεί να ξαναβγάλει φωνή;
Για ν’ ακούσω!
Για να δω!
Πάμε, όσοι ζωντανοί! Και...
Ποιος μπορεί να ξαναβγάλει φωνή; (Α!)
Ποιος μπορεί να ξαναβγάλει φωνή; (Ε!)
Ποιος μπορεί να ξαναβγάλει φωνή; (Α!)
Ποιος μπορεί να ξαναβγάλει φωνή; (Εεε!)

(Αρτέμης)
Εκπροσωπώ το λευκό και το γαλάζιο,
το ύφος μου δε το αλλάζω,
σου βάζω σπαζοκεφαλιά με κάθε ρίμα.
Άλφα Ρω Ταυ Έψιλον Μΰ Ήτα Σίγμα,
μέσα απ’ το σκληρό πυρήνα.
Ηχεί σειρήνα,
μόλις κάνω βήμα μες την αίθουσα.
MCs πετρώνουν λες κι αντικρίσανε τη Μέδουσα!
Βιώνουν άμεσα μία τραγωδία,
όπως ή Τέκμησσα κι ο Αίας,
κατόπιν κάθε νέας κινήσεως μου.
Στου κόσμου την γκρίζα ζωνη
ρίχνω χρώμα ακόμη,
όπως άλλοτε ο χρωστήρ του Δημητρίου ΠικιώνηΙ
Βγαίνω απ’ την ραστώνη,
ξαναμπαίνω στο παιχνίδι,
στιχίζω με το σθένος του βυζαντινού Πισσίδη.
Γεννήθηκα μ’ αυτό,
γι’ αυτό μην απορείς!
Με συγχωρείς,
να μ’ ακουμπήσεις δεν μπορείς,
όσο κι αν θες!
Δίχως υπερβολές
έχω πιο πολλές μορφές
κι απ’ αυτές πού `χε ο άλιος γέρων ο Πρωτεύς,
Δες!
Σάν τον Κοσμά Φλαμιάτο.
φέρνω τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω,
τον ρυθμό μου δε τον χάνω,
Δέκα χρόνια προσφοράς στο υπερφυσικό τραγούδι.
Πάμε όσοι ζωντανοί σαν τον Ίωνα Δραγούμη!
Να, δω!

(Επιμελώδημα)