Ξεχνάω πως κυλάνε οι ώρες κι στιγμές
πως χάνονται, πως φεύγουν πως τελειώνουν
λυπάμαι και θυμάμαι κι αφήνομαι στο χθες
οι στιγμές οι μαγικές κάπου θαμπώνουν.

Κι ακολουθώ, τον δρόμο της ψυχής
και φυλακίζω κάθε φόβο του κορμιού μου
κλείνω τα μάτια μου και ζω απ’ την αρχή
και βάζω δύναμη να βρω τον εαυτό μου.

Αγγίζω τα σημάδια που αφήσαν οι καιροί
μια αθέατη μορφή μου δίνει χάρη
κι ακούω τους ανέμους να δίνουνε πνοή
στην μουσική του πόθου που κυλάει.