Ξαναγυρνώ στο σπίτι αυτό με τους κερένιους πόθους.
Είναι βαρειά η κλειδαριά κι η νύχτα λιγοστεύει
και γύρω τ’ άστρα χύνουν φως να λούσεις τα μαλλιά σου.
Ποιος στέλνει την αγάπη μου τόσες οργιές μακριά σου;

Τριγύρω οι φίλοι μου οι παλιοί ποτέ δεν ήσαν νέοι
κρατούν συμβάσεις κι ευωδιές παλιές και μαραμένες
κι οι μέρες με σκεπάζουνε ασφυκτικά μαζί τους.
Που `σαι λοιπόν, αγάπη μου, να σβήσεις τη μορφή τους;

Μοιαζεί η φωνή μου αδύναμη, τη σβήνουν κάθε βράδυ
σκιάζουν με φως τη νύχτα μου, χτυπούνε τα όνειρά μου.
Τα λόγια μου ασθενικά δε φτάνουνε σε σένα
ξυπνώ και βλέπω το πρωί τα πάντα γκρεμισμένα

Και το τραγούδι τούτο δω το μόνο που μου μένει
στο στέλνω με των αστεριών το φως μες στα μαλλιά σου.
Άκου λοιπόν κι απάντα μου ευθύς απ’ το φεγγάρι
κι η χάρη σου θα κατεβεί και θα `ρθει να με πάρει.