Κυάμων απέχου, εμψύχων απέχου,
χελιδόνα οικία μή δέχου,
επί χοίνικι μή καθέζου,
αποδημων της οικίας μή επιστρέφου
Ερινύες γάρ μετέρχονται,
αλεκτριόνα τρέφε μέν, μή θυε δέ
Μηνί γάρ καί Ηλίω καθιέρωται,
δαδίω θακον μή απόμασσε,
μολόχην επιφύτευε μέν, μή έσθιε δέ,
τά πεσόντα μή αναιρεισθαι,
καρδίαν μή τρώγε, εν οδω μή σχίζε,
παρά λύχνον μή εσοπτρίζου, παρά θυσία μή ονυχίζου,
μήτρωγε διά της ευωνύμου, μη εσθίεν επί δίφρου,
τάς λεωφόρους μή βαδίζειν, στέφανον μή τίλλειν,
άρτον μή καταγνύειν,
μή το πυρ τη μάχαιρα σκαλεύειν,
μηδέ φοίνικα φυτεύειν, μή πλεονεκτιν,
θεων εικόνας εν δακτυλίοις μή φορειν.

Δακτύλιων μή φόρει, εγκέφαλον μή έσθιε,
εις ιερόν ου δει εκτρέπεσθαι,
ου γάρ πάρεργον δει ποιεισθαι τόν Θεόν,
φευγε όπλον παρά γυναικός παρεχώμενον
δει τον δεξιόν υποδεισθαι πρότερον,
προτίμα τ’ ο σχημα καί βημα,
του σχημα καί τριώβολον,
θύειν χρή ανυπόδητον
καί πρός τα ιερά προσιέναι,
ερυθρινον μή προσλαμβάνου, γαλην φευγε,
μή λέγειν άνευ φωτός,
γλωσσης πρό των άλλων κράτει θεοις επόμενος,
προς Ήλιον τεταμένος μή ούρει,
ανέμων πνεόντων την Ηχώ προσκύνει,
μελανούρου απέχου, χθονίων γάρ εστί θεων,
αποκαρμάτων σων
καί απονυχισμάτων κατάπτυε,
στρωμάτων αναστάς,
συνέλισσε αυτά καί τόν τόπο συνστόρνυε,
εν εορτη μήτε ονυχίζεσθαι,
δεξιάν μή παντί ραδίως έμβαλλε,
ασχέτω γέλωτι μή έχεσθαι, ζυγόν μή υπέρβαινε,
εις τα όρια φθάσας, μή επίστρεφε.

Τι εστίν αι των Μακάρων νησοι;
Ήλιος καί Σελήνη.
Τι εστί το εν Δελφοις Μαντειον;
Τετρακτύς.
Τι το δικαιότατον;
Θύειν.
Τι το σοφότατον;
Αριθμός, δεύτερον δέ ο τοις πράγμασιν
τά ονόματα θέμενος.
Τι το σοφότατον πάρ’ ημιν;
Ιατρική.
Τι κάλλιστον;
Αρμονία.
Τι κράτιστον;
Γνώμη.
Τι άριστον;
Ευδαιμονία.
(Βασισμένο στο βιβλίον