Πυρ γενώμεθα,
διά πυρός οδεύσωμεν.
Ώ πάντων επέκεινα,
τί γάρ Θέμις άλλο σε μέλπειν;
Πως λόγος υμνήση σε;
Σύ γάρ λόγω ουδενί ρητόν.
Πως νοός αθρήσει σε;
Ου γάρ νόω ουδενί ληπτός.
Μούνος εών άφραστος, επεί τέκες όσα λαλείται.
Μούνος εών άγνωστος, επεί τέκες όσα νοείται.
Πάντα σε καί λαλεόντα, καί ου λαλέοντα ηχούσι.
Πάντα σε καί νοέντα, καί ου νοέντα τιμώσι.
Πανώνυμε, πως σέ υμνήσω;
Πώς σέ καλέσω, τόν μόνον ακλήιστον;
Είς καί ουδείς!
Μέ καλείς, ίνα εισδύσω εις το υπέρλαμπρον φως Σου;
Έσο ευμενής πρός εμέ. `Ιλαος, `Ιλαος είης!
Εισέρχομαι!

Μούσαι βοηθήσατε τόν λόγον μου.
Νύμφαι, χορέψατε μαζί μου.


(Απόσπασμα από τήν θεατρικήν παράστασιν
του Ραδαμάνθυως Αναστασάκη
Ιδεοθέατρον.)