Ό,τι αγαπήσω το κλέβει ο χρόνος και το χάνω
Λες κι η αγάπη μου είναι δρόμος του χαμού
νιώθω δεμένη σ’ έναν ύφαλο επάνω
να ονειρεύομαι φεγγάρια τ’ ουρανού

Ό,τι αγαπήσω ποτέ μου δεν το έχω και μου λείπει
Και μες στ’ αδιάφορα κάθε ώρα σπαταλώ
Παίζει παρέα η μοναξιά μου με τη λύπη
ένα παιχνίδι που δε βγάζει σε καλό

Σε μια ζωή που δε με πάει πουθενά
το κάθε μόριο του θάρρους μου σμιλεύω
χτυπάω το φόβο που η αγάπη σου γεννά
Και στην αγάπη πάλι λύτρωση γυρεύω

Ότι αγαπήσω με πάει από τ’ όνειρο στο πάθος
Κι ανάβει μέσα μου του ολέθρου τη φωτιά
Σ’ ενός λαβυρίνθου στριμώχνομαι το βάθος
Και της εξόδου διαδρομή δε βρίσκω πια