Ψηλά στην Ακροκόρινθο
Στους βράχους κρεμασμένος
Ο ήλιος εσταμάτησε
Βαρύς και κουρασμένος

Και στον στρατώνα
Μες στο χειμώνα
Και στο βαρδάρη
Πιάνουνε την άκρη
Και κλαιν’ με δάκρυ
Κάτι φαντάροι

Ψηλά στην Ακροκόρινθο
Στον πιο μεγάλο βράχο
Ένα φεγγάρι στάθηκε
Αμίλητο μονάχο

Ψηλά στην Ακροκόρινθο
Σαν το πουλί πιασμένο
Ένα φεγγάρι στάθηκε
Βαρύ και κουρασμένο

Και στον στρατώνα
Μες στον χειμώνα
Κλείνει το στόμα
Ένας στρατιώτης
Παλιός στρατιώτης
Και κλαίει ακόμα

Ψηλά στην Ακροκόρινθο
Την ώρα που βραδιάζει
Ένα πουλί μαύρο πουλί
Σαν άνθρωπος στενάζει