Μάνα, τον έρωτα
τον επήρα για άνθρωπο καλό
μάγο, ταχυδακτυλουργό
που μ’ ένα κάμωμα του αργό
στο λαιμό μου βύθισε
εν’ ατσάλινο σπαθί
κι έτσι ακίνητος
κι ασυγκίνητος μαζί

Μου ‘δειχνε με τόση αρχοντιά
μες στα μάτια τα’ άπειρο
κι ύστερα με βιάση καμιά
μ’ έπιασε λιποθυμιά
άρχισαν του γάμου οι σκοποί
κι ύψωνε τη λάμα του
έσμιξε ο ουρανός κι η αστραπή
νιότη όμορφη

Μάνα, τον έρωτα
τον επήρες για άνθρωπο κι εσύ
και έμεινε η θέση του χρυσή
σε μαξιλάρι θαλασσί
Κυριακή απόγευμα
τον περίμενες να ‘ρθει
κι ας με χτένιζες
κάποιο ατένιζες σπαθί

Κοίταζες με τόση αρχοντιά
μες τα μάτια τα’ άπειρο
μι έπειτα με βιάση καμιά
έσπαγες στην ερημιά
σαν το δέντρο που ‘χε κοπεί
άκουγα το κλάμα σου
λόγια του χιονιού σού είχε πει
γεια σου, όμορφη