Προσπαθώντας να δαμάσω την νύχτα ακροβατώντας
μη μπορώντας με την νύστα να φλερτάρω ούτε μεθώντας
όντας δέσμιος του φεγγαριού χειμώνα καλοκαίρι
είναι όλα στο σκοτάδι, στο μυαλό μου μεσημέρι...
οι φωνές της νύχτας στήνουν καρτέρι,
μάλλον να δαμάσω εμένα μες τη νύχτα με συμφέρει
άγγιγμα ονειρικό του αέρα δύναμη θα φέρει
σέρνει μυρωδιές και μάγια
φεύγει για τα άλλα μέρη...
Έχει φωτιές για να φουντώσει του μυαλού αρκετές
έχει το χάδι το εκλεκτό για να δροσίσει στιγμές
είναι γλυκόπικρος καφές που δεν ζητάς μα και τον θες
ρίχνω ματιές πως αγκαλιάζει όλο το σύμπαν που λες...
σηκώνει κύματα κι ανοίγει την γη με τον καιρό,
κρατά καλά κρυμμένο μυστικό που εγώ απλοποιώ,
όλη η δροσιά που φέρνει δε μου ανήκει, δεν είναι από `δω...
είναι απ’ τα μέρη που σχεδίαζα μικρός με το μυαλό
κι είναι κατάρα και ευχή τις αναμνήσεις να ζητώ,
να φέρνω μπρος μου το κενό και να μονολογώ μ’ αυτό
με τον αέρα συζητώ κι είναι απολύτως λογικό
χορεύω με αόρατο αδερφό κι ερπετό...

ΡΕΦΡΕΝ

Με τον αέρα συζητώ...
κι είναι απολύτως λογικό...
φύσα πάρε με από `δω
θέλω αέρα καθαρό γιατί αιμορραγώ...
δώσ’ μου φωνή απ’ τον ουρανό,
τη γη και τα αστέρια,
δε θα πενθήσω για χαμένη μιζέρια...
θα ανοίξω τα αυτιά και θα απλώσω τα χέρια
να νιώσω την δροσιά σου όπως του Αυγούστου μεσημέρια...
Τον αέρα αναζητώ...
.................................................................................................


Φέρε δροσιά στην Παλαιστίνη και σε τόπους σκοτεινούς
ανοίγει ο νους μου σαν βεντάλια σε καιρούς ασφυκτικούς,
κυριολεκτικά πνίγομαι απ’ τους σύγχρονους ρυθμούς
προτιμώ ονειρικούς ηχητικούς σχηματισμούς απ’ τους
πρωτομάστορες του κάλλους της φύσης
ανιχνεύω τους οργασμούς της την ώρα του Ήλιου της δύσης
ανατρεπτικές κινήσεις απ’ του αέρα τις αναχωρητικές αναζητήσεις,
ταξιδιώτης ισόβιος χαϊδεύει μοιραία τις πέντε αισθήσεις
και μη νομίσεις ούτε στιγμή ότι πρόκειται για αστείο...
βλέπω στην φύση ένα απέραντο για την ζωή σχολείο,
στο μηδέν παγώνουν όλα μα αντέχω γυμνός στους μείον δυο
θυμάμαι με τον νοτιά καλοκαίρια πάνω σε πλοίο
παραδόξως μπορώ και ζω με ένα ατέλειωτο βαρύ φορτίο
και μοιράζομαι...
τους χτύπους της καρδιάς μου τώρα αφουγκράζομαι,
που να πηγαίνουν οι σκέψεις όταν κουράζομαι και τις χάνω;...
με πιάνω να παίζω πιάνο
και να σκέφτομαι τι beat θα βάλω από πάνω...
Σταμάτα!...
λίγος αέρας θα με συνεφέρει
έχω αρχίσει να παραφέρομαι κι είναι ακόμα μεσημέρι
κλείνω τα μάτια και περιμένω τον Θεό του ανέμου τι θα φέρει
ο χρόνος σταματά μα κανείς δεν το ξέρει...


ΡΕΦΡΕΝ

Με τον αέρα συζητώ...
κι είναι απολύτως λογικό...
φύσα πάρε με από `δω
θέλω αέρα καθαρό γιατί αιμορραγώ...
δώσ’ μου φωνή απ’ τον ουρανό,
τη γη και τα αστέρια,
δε θα πενθήσω για χαμένη μιζέρια...
θα ανοίξω τα αυτιά και θα απλώσω τα χέρια
να νιώσω την δροσιά σου όπως του Αυγούστου μεσημέρια...
Τον αέρα αναζητώ...