Κι έχεις φύγει… Πετάς… Κρυφακούω την ανάσα σου… Ζεστή…

Βαδίζω μες το σύννεφο, στ’ αχνάρια του ανέμου…
Κι είναι η αύρα του υγρή, ποτίζει τις σκιές μου…
Βροχή πέφτει στα μάτια μου, τα δάκρυα γράφουν λέξεις…
τις ψιθυρίζω στους λυγμούς, λέω ξανά, «πρέπει ν αντέξεις»…

Βαδίζω στο ξημέρωμα, στο δρόμο χωρίς τέλος…
Κι ειν’ τα σβησμένα μυστικά, μες τη καρδιά μου βέλος…
Ήμουν για σένα μια στιγμή, τυχαίος, ένα κέρμα…
Τα λόγια σου’ ταν δανεικά, κλεμμένα, ένα ψέμα…
(R)

Πόσο σ’ αγαπώ! …Σ αγαπώ!

Κι είν’ η νύχτα σιωπηλή, του έρωτα, του πόνου…
Με μια ψευδαίσθηση μαζί, του τόπου και του χρόνου…
Κι ειν’ το τσιγάρο, το ποτό, που κάνουνε σινιάλο…
Στου ταβανιού μου τις ρωγμές, τους λένε για τον άλλο…

Μέσα ποτάμι στη ψυχή και κάνει ένα κρύο…
Ειν που δε θέλω να το δω, να γράψει το αντίο…
Είναι οι νύχτες μου γυμνές, σε θέλω πάλι πίσω…
Είναι που θέλω να σε δω, δε θέλω να σε σβήσω.