Μονια μονια μονιάσαμε, σαν δυο ψαράκια μοιάσαμε
και μια κακούργα σμέρνα, σου τρόμαζε τη φτέρνα.
Η αμμουδιά μας λίκνιζε, μας γλυκο γλυκομύριζε
κι’ ο φλόκος στο κατάρτι σου λέει γεια σου αντάρτη.

Ας ήταν να με πρόφταινες, Αύγουστο να με σκότωνες
να μην ξαναγυρνάμε, στην πόλη που μισάμε.
Μονια μονια μονιάσαμε, σαν δυο ψαράκια μοιάσαμε
και μια κακούργα σμέρνα, σου τρόμαζε τη φτέρνα.

Γυμνό γυμνό κι ολόγυμνο, βουτάς στο κύμα ολόγυμνο
κι’ ο έρωτας το φίδι, σου πλέκει το κοτσίδι.
Μονια μονια μονιάσαμε, ότι είχαμε μοιράσαμε
τώρα μικρή δασκάλα, για μάθε μου και τ’ άλλα.

Να φέρνω βόλτα μέσα μου τα μαύρα νιτερέσα μου
να πνίγω όλο μίσος του χωρισμού το ίσως.
Μονια μονια μονιάσαμε, σαν δυο ψαράκια μοιάσαμε
και μια κακούργα σμέρνα, σου τρόμαζε τη φτέρνα.
Μονια μονια μονιάσαμε, ότι είχαμε μοιράσαμε
τώρα μικρή δασκάλα, για μάθε μου και τ’ άλλα.