Ένα τραγούδι θα σου πω ακόμα,
μ’ έναν παλιό παράξενο σκοπό.
Με μια κιθάρα, την ψυχή στο στόμα,
και στη φωνή αγάπη και καημό.

Μεγάφωνα δε θέλω ούτε φώτα
να τραγουδήσω τη χαρά σαν πρώτα
και προς το τέλος της βραδιάς
(θα μείνει ο στεναγμός)
σα φάλτσα νότα.

Ένα τραγούδι να μιλάει γι’ αγάπη,
γι’ αυτή που χάνεται στην ερημιά.
Σαν πυρκαγιά, π’ ανάβει σαν γινάτι,
χωρίς να πει αντίο ούτε για.

Μεγάφωνα δε θέλω ούτε φώτα
να τραγουδήσω τη χαρά σαν πρώτα
και προς το τέλος της βραδιάς
(θα μείνει ο στεναγμός)
σα φάλτσα νότα.