Πικρό της νύχτας μου παράπονο και καραβιού μου πλώρη
Η πίκρα στάθηκε στα μάτια σου
Μαλαματένια κόρη
Δυο κομματάκια πόνου κράτησα
Μα δεν το μετανιώνω
Τους δρόμους των χειλιών σου πάτησα
Κι αν φταίω το πληρώνω.

Βοτσαλάκι μου και κύμα
Να’ταν λέει όλα πρίμα
Τα καράβια με κρατάνε μακριά σου
Κι είναι κρίμα.

Όσοι ελπίδα δεν πιστεύουνε θάλασσα δεν κρατάνε
Κάτι καράβια περιμένουνε στο πουθενά να πάνε.