Χάθηκα μες το στίγμα σου και οι καιροί
Σ’ ένα παράξενο χρωματισμό βαμμένοι
Μ’ ίλιγγο τρέχουν σε μια πίστα μαγική
Κι ο χρόνος βιαστικός δε με καταλαβαίνει.

Σε βλέπω πάλι καλυμμένη με φτερά
Και με το άρρωστο υγρό σου να ποτίζεις
Κάτι απέραντες εκτάσεις με γυαλιά
Βαθιά σε ηφαίστεια πλανητών να τριγυρίζεις.

Αποκλεισμένος να σε φτάσω δεν μπορώ
Κι όλο γλιστράει ο σκοπός που ετοιμάζω
Πέφτεις σαν άστρο στο γαλάζιο σου κενό
Κι εγώ μικρός στο μεγαλείο σου τρομάζω.