Η άμαξα μες στη βροχή
κι ο Χατζηχρήστος κλαίει
ένας καημός μες στην ψυχή
τον λιώνει και τον καίει,
ένας καημός μες στην ψυχή
τον λιώνει και τον καίει.

Του Βοτανικού οι κήποι
και τα πεύκα στο Δαφνί,
άκουγαν το καρδιοχτύπι
στ’ Αποστόλη τη φωνή.

Σε είπ’ αλήτη μια βραδιά
κι έφυγε μακριά σου
και στα τραγούδια σου, πικρά,
στάζουν τα δάκρυά σου,
και στα τραγούδια σου, πικρά,
στάζουν τα δάκρυά σου.

Του Βοτανικού οι κήποι
και τα πεύκα στο Δαφνί,
άκουγαν το καρδιοχτύπι
στ’ Αποστόλη τη φωνή.