Θα κοιτάζω πάντα το δρόμο της έκλειψης
τους ανθρώπους να φεύγουν με το φως της έλλειψης
Θα νιώθω πάντα τον κρύο αέρα
να φέρνει εσένα στα άδεια μου χέρια

Τώρα έχω μάθει να ζω μ’ αυτό
ακόμα κι ο Βόρειος Πόλος λιώνει σαν παγωτό
Σαν πιγκουίνος ζω μέσα στους δρόμους
ψάχνω για σπίτι, για φίλους, ανθρώπους

Σαν μεγάλο ερώτημα η ζωή προσπερνάει
οι μέρες περνούν, κανείς δεν ρωτάει
Τώρα το Διάστημα σχεδόν είναι εδώ
δε χρειάζεται καν να ψάξω γι’ αυτό

Το κεφάλι μου είναι στην άγρυπνη ζωνη
Τόσες μέρες κοιτούσα αυτή την οθόνη
Λες και όλα ήταν μία συγκεκριμένη γωνία
Η ζωή μου μία τεράστια απέραντη ευθεία

Κι οι σειρές απ’ τα σπίτια ποτέ δεν τελειώνουν
Οι ουρές των ανθρώπων ποτέ δεν τελειώνουν
Και αυτή η διαφήμιση για τον νέο αιώνα
είναι τόσο λευκή σαν παγετώνας

Ένα αεροπλάνο πετά ψηλά
κι εσύ αγοράζεις όπλα, ξεπλένεις χρήματα
Είμαι ένα ζόμπι μέσα στον ήλιο
κι αυτό που μου αξίζει, αυτό θα γίνω

Μέσα στα μάτια μου έρχεσαι πάλι
σε ήθελα τόσο και τώρα κανείς δε μου κάνει
Σαν να σκοτώνω τον εαυτό μου σ’ αυτήν την ταινία
τόσες πολλές φορές χωρίς καμιά σημασία

Κι αυτό το αίμα επάνω μου παγώνει
Δεν ξέρω ποιος είσαι μα είμαι ένα ζόμπι