Έξω φυσάει ο αέρας κ’ η φωνή σου
τρέχει σαν άπιαστο πουλί στα σκοτεινά.
Το φως του δρόμου χαράζει τη μορφή σου
σε μια σκιά που πάνω μου ακουμπά.
Το φως του δρόμου χαράζει τη μορφή σου
σε μια σκιά που πάνω μου ακουμπά.

Κρυφοκοιτάζουν οι ψυχές στον ουρανό
πίσω από τ’ αστέρια.
Τα μάτια τους να αντικρίσω, πώς μπορώ;
Είσαι μακριά…
Τα μάτια τους να αντικρίσω, πώς μπορώ;
Είσαι μακριά…

Κοίτα η νύχτα, πως κρύβει το φεγγάρι
κάτω απ’ τα σύννεφα και την υγρή νοτιά...
Μόνο ένας φάρος στο βάθος, σαν λυχνάρι,
το δρόμο σου φωτίζει, εκεί ψηλά…
Μόνο ένας φάρος στο βάθος, σαν λυχνάρι,
το δρόμο σου φωτίζει, εκεί ψηλά…

Κρυφοκοιτάζουν οι ψυχές στον ουρανό
πίσω από τ’ αστέρια.
Τα μάτια τους να αντικρίσω, πώς μπορώ;
Είσαι μακριά…
Τα μάτια τους να αντικρίσω, πώς μπορώ;
Είσαι μακριά…

Βαθιά γραμμή η ζωή σου
μες στα δυο μου χέρια.
Σαν ελεγεία μιλάς στον ουρανό.
Είσαι μακριά…