Είμ’ εκκλησιά χωρίς σταυρό,
κάδρο χωρίς φωτογραφία
κι άνθρωπος δίχως ιστορία,
όταν σε χάνω το πρωί.

Είμαι ανάμνηση πικρή,
σταυρός βαρύς πάνω στον ώμο,
διαβάτης που ’χασε το δρόμο,
όταν σε χάνω το πρωί.

Και σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
Δεν έχω στίχο άλλο στο στόμα,
αφού σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
Και σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
Τι άλλο να σου πω ακόμα,
αφού σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.

Είμαι αφτέρουγο πουλί,
ένα παιδί χωρίς παιχνίδι,
πλοίο χωρίς ένα ταξίδι,
όταν σε χάνω το πρωί.

Είμαι κατάξερο νησί
και μια αυλή χωρίς λουλούδια.
Πεθαίνουν όλα τα τραγούδια,
όταν σε χάνω το πρωί.

Και σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
Δεν έχω στίχο άλλο στο στόμα,
αφού σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
Και σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
Τι άλλο να σου πω ακόμα,
αφού σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.