Ξημέρωμα κι εγώ εδώ
σ’ ένα παράθυρο ανοιχτό,
εσένα να θυμάμαι,
το χέρι μου στον αριθμό
που ήθελα κάτι να σου πω,
θα πάψω να φοβάμαι.

Και γυρίζουν όλα, άστρα και καημοί,
όσα ζήσαμε μι’ αναπνοή,
να μπορούσε η νύχτα να `ρθει να σου πει,
πως για `μένα υπάρχεις μόνο εσύ.

Ξημέρωμα κι εγώ εδώ
κι αν σε συγκρίνω θα χαθώ,
με ό,τι έχω ζήσει,
κάποια στιγμή είπα να `ρθώ,
μα έχω να σε δω καιρό,
ποιος, πρώτος, θα μιλήσει.

Και γυρίζουν όλα, άστρα και καημοί,
όσα ζήσαμε μι’ αναπνοή,
να μπορούσε η νύχτα να `ρθει να σου πει,
πως για `μένα υπάρχεις μόνο εσύ.