Έκανα πολλά για `κείνην,
έφτασα στα όριά μου,
μα δεν έμαθε να δίνει, μόνο να ζητά,
πόσο χαμηλά να πέσω
για τον ψεύτικο έρωτά μου,
πόσο να πονέσω, πόσο, πόνεσα αρκετά.

Άιντε βρε καρντάσια, πάμε,
σε κανέναν δε χρωστάμε,
έχει αντέξει και χειρότερα η καρδιά μας,
άιντε βρε καρντάσια, πάμε,
άλλο δεν παρακαλάμε,
αγαπάμε και πονάμε και μαγκιά μας.

Έκανα πολλά για `κείνην,
ήταν η αναπνοή μου,
τώρα μόνο μου μ’ αφήνει έτσι ξαφνικά,
κι έχω προσπαθήσει τόσο,
χάρισμά της η ζωή μου,
πόσο να πονέσω, πόσο, ’όχι άλλο πια.

Άιντε βρε καρντάσια, πάμε,
σε κανέναν δε χρωστάμε,
έχει αντέξει και χειρότερα η καρδιά μας,
άιντε βρε καρντάσια, πάμε,
άλλο δεν παρακαλάμε,
αγαπάμε και πονάμε και μαγκιά μας.