Σ’ αγάπησα πολύ βαθιά, καρδιά μου,
φλόγα ήσουν μέσα στα όνειρά μου,
θησαυρός ανεκτίμητος.
Κι αν πόνεσα πολύ εγώ με σένα,
τώρα είναι όλα ξεχασμένα,
πόνεσα, μα τώρα ευτυχώς:

Δε με χαλάς ό,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν κάνεις,
δε με χαλάς και δεν μπορείς να με πικράνεις,
δε με πονάς, λυπάμαι, σ’ έχω ξεπεράσει,
δε με χαλάς.
Δεν είμαι πια αυτή που είχες κοροϊδέψει,
δεν είμ’ αυτή που μαζί της είχες παίξει.
Βάλε καλά μες στο μυαλό σου αυτό που λέω:
δε με χαλάς, δε με χαλάς.

Έκανα πολλά εγώ με σένα
όνειρα που μείναν ξεχασμένα,
τίποτα πια μη μου ζητάς.
Όσα εμείς οι δυο είχαμε ζήσει
φύλλα ήταν που πια έχουνε σκορπίσει
κι έσβησε το αύριο για μας.

Δε θέλω να ρωτάς τι γίνεται με μας,
αφού δε μ’ αγαπάς, αντίο κι όπου θες εσύ να πας.