Έπαψα να ζω από τη μέρα που έφυγες και σ’έχασα
πέρασα πολλά δεν άντεξα τη μοναξιά και ξέσπασα
βρέθηκα ξανά στα μέρη που οι δυο μας γνωριστήκαμε
άναψα φωτιά να κάψω όλα αυτά που σε θυμίζουνε

Χτύπαγε η καρδιά σαν να’τανε φουρτουνιασμένη θάλασσα
έκλαψα πικρά που γι’άλλη μια φορά όλα τα χάλασα
κοίταζα ψηλά να δω αν το φεγγάρι μου φαινότανε
όμως και αυτό από τη στεναχώρια του κρυβότανε

Αν σταματήσει η καρδιά μου να χτυπάει
ο λόγος θα’ναι γιατί ακόμα σ’αγαπάει
για οποιοδήποτε κακό θα φταις εσύ
που ’χεις αφήσει την αγάπη μου μισή
φεγγάρι μου φέρ’την εσύ...

Είναι λογικό ν’αναρωτιέμαι πάλι εδώ πώς έφτασα
μέσα στο μυαλό υπάρχουν όλα τίποτα δεν ξέχασα
τόσο ειρωνικά ερχόντουσαν του έρωτα τα κύματα
κι έσκαγαν μπροστά στο μέρος που για πάντα θα περίμενα