Μοίρα μου γιατί να κλάψω
και γιατί ν’ αναστενάξω,
αφού μ’ έχεις ξεχασμένο,
δεν αντέχω, δεν μπορώ,
και εγώ θα σε ξεχάσω
τη ζωή μου να χαρώ.

Μοίρα μου τρελή για πες μου,
τι σου έκανα, να ξέρω,
ποια αμαρτία με βαραίνει
και ζητάς να υποφέρω.

Σ’ έχει ανάγκη η κοινωνία,
μου μιλούσες με μανία,
κι όταν σου ’λεγα δεν έχω,
δώσε, μου ’λεγες, μπορείς,
μα μπατίρισα μια μέρα
κι έτρεξες για να κρυφτείς.

Μοίρα μου τρελή για πες μου,
τι σου έκανα, να ξέρω,
ποια αμαρτία με βαραίνει
και ζητάς να υποφέρω.

Οι σκληρές οι συμβουλές σου,
οι χαριστικές βολές σου,
γίναν αφορμή κι αιτία
μ’ απορία να ρωτώ,
τόσοι φίλοι μου πού πήγαν
και μονάχος περπατώ.

Μοίρα μου τρελή για πες μου,
τι σου έκανα, να ξέρω,
ποια αμαρτία με βαραίνει
και ζητάς να υποφέρω.