Κόβει τον κάβο που κρατάει το σκαρί
κάποια παράξενη ηλιαχτίδα ξεχασμένη,
και η καρδιά μου στο λιμάνι κουρασμένη
που θέλει, τόσο, το ταξίδι να χαρεί,
και η καρδιά μου στο λιμάνι κουρασμένη
που θέλει, τόσο, το ταξίδι να χαρεί.

Δεν το χάνεις το ταξίδι
όταν φύγει το καράβι
ίσως την ελπίδα πνίγει
και ο πόνος σε ανάβει
γίνε μόνος καπετάνιος
και ταξίδεψε μονάχος
με το στήθος στον αγέρα
όπως του πελάγου ο βράχος.

Τρέμουν τα πόδια και τρομάζω σαν πουλί
νύχτα σου πήρα την καρδιά μου την κλεμμένη
εσύ που είσαι μες στο ψέμα γεννημένη
με βασανίζεις που σ’ αγάπησα πολύ,
κι εσύ που είσαι μες στο ψέμα γεννημένη
με βασανίζεις που σ’ αγάπησα πολύ.

Δεν το χάνεις το ταξίδι
όταν φύγει το καράβι
ίσως την ελπίδα πνίγει
και ο πόνος σε ανάβει
γίνε μόνος καπετάνιος
και ταξίδεψε μονάχος
με το στήθος στον αγέρα
όπως του πελάγου ο βράχος.