Βάνω τον Χάρο πισωκάπουλα
καρφώνω το φεγγάρι
και το περικαλώ
να `ρθει να με πάρει
παλικαρόπουλο.

Κι εγώ του κλέφτη κλέβω την καρδιά
κρατάω το χαλινάρι
τι έχω να του πω
της ομορφιάς τη χάρη
αχ, πως τον αγαπώ.

Να `χει στη σέλα του ζερβόδεξα
μαλαμοκαπνισμένα
άηΓιώργη τα κρατά
της λευτεριάς ταμένα
του κλέφτη τ’ άρματα.

Πέτρωσ’ η νύχτα στο κατώφλι μου
αλλού τον περιμένουν
το αίμα βρε που χύνεται
όρκος του αντρειωμένου
και δεν προδίνεται.