Θυμήσου, οι δρόμοι μας φτωχοί σαν τη ζωή μας
μπαινόβγαινε στα σπίτια ο θάνατος
ματώνανε των ανθρώπων οι πληγές
θυμήσου

Κι εκεί στη γειτονιά στη σκοτεινιά
τ’ αδέρφια μας αλλάζαν τουφεκιές
χωρίς να φταίνε

Κι ακόμα να τελειώσει το μαύρο το νυχτέρι
ο ξένος πάντα στην αυλή μας με θηλιά και μαχαίρι
κι ακόμα να περάσει ετούτο το σκοτάδι
ακόμα η μάνα να χορτάσει τα παιδιά της με χάδι

Θυμήσου