Κι έπεσε το θανατικό στην κάψω Λεσινίτσα
Και τα νερά αντίστροφα συμμάζευαν οι βρύσες.
Μαυρολογούν οι ρούγες της, μουντές, χορταριασμέ
νες.

Καμπουριασμένες οι γριές, τρεμουλιαστές αντάρες.
Με το ραβδί της προσμονής, στις ράχες ριζωμένες.
Μαύρισε και μελάνιασε του ποταμού η κοίτη.
Θρηνεί ο κούκος σκεπτικός στα ξέφραγα αμπέλια.

Κι η Λεσινίτσα η καψερή, η κάψω Λεσινίτσα,
Στον ήλιο μοίρα ρίχνοντας, μετράει τα πλεύρα της.
Στην αντηλιά ψειρίζεται, στ’ ανήλια πάει και λιώ
νει.

Βρυχιέται η χτικιάρα μας κι ακούνε οι χαράδρες.
Και οι νεκροί που περπατούν, τρισάγια περιμένουν.
Τσακίζουν κόντες ανά δυο στα σκουριασμένα δέντρα.
Βογκά βοριάς, βογκά νοτιάς, βρυχιέτ’ ο Κάτω Κόσ
μος.

. . . Κι έπεσε το θανατικό στην κάψω Λεσινίτσα.