Μόνη. Μόνη ξανά.
Μεσ’ στ’ ασανσέρ και στο κενό του.
Μόνο το κλικ το ερημικό του,
μόνο το κλικ στα σκοτεινά.

Μόνη, πάντα μόνη, και πως αλλιώς;
Στην ανηφόρα μεγάλου λόφου
μόνο η λάμψη του κάθε ορόφου,
των κουδουνιών το λίγο φως.

Μόνη. Μόνη λοιπόν.
Μεσ’ στ’ ασανσέρ που ανεβαίνει,
με όλους άγνωστη, βαθιά χωμένη
σε άμμο κινούμενη ενοικιαστών.

Μόνη, πάλι μόνη εδώ.
Μεσ’ στ’ ασανσέρ που ανεβαίνει,
μεσ’ στον καθρέφτη κι εγώ μια ξένη
που με κοιτά και την κοιτώ.