Όπως κλείνουνε, όπως σβήνουνε
τα τριαντάφυλλα `κει δα,
έτσι κλείσανε και τα μάτια σου
του Νοέμβρη μια βραδιά,
έτσι κλείσανε και τα μάτια σου
του Νοέμβρη μια βραδιά.

Κι όπως φθινοπωριάζει,
φύλλο η καρδιά μου μοιάζει,
ένα πεσμένο φύλλο,
άνθρωπος δίχως φίλο,
σπίτι που δε γιορτάζει.

Τώρα δίπλωσες, τώρα σταύρωσες
τις φτερούγες σου αητέ,
όλα τα `λεγα, πως θα ορφάνευα
δεν το πίστευα ποτέ,
όλα τα `λεγα, πως θα ορφάνευα
δεν το πίστευα ποτέ.

Κι όπως φθινοπωριάζει,
φύλλο η καρδιά μου μοιάζει,
ένα πεσμένο φύλλο,
άνθρωπος δίχως φίλο,
σπίτι που δε γιορτάζει.